La Noyée
Carla Bruni
De Verdronken
Je gaat drijven
Op de rivier van herinnering
En ik, rennend op de oever,
Roep je om terug te komen
Maar, langzaam, verdwijn je
En in je wanhopige vlucht,
Bij beetje, kom ik dichterbij
Een beetje verloren terrein.
Af en toe zink je weg
In het bewegende vocht
Of, langs wat bramen,
Twijfel je en wacht je op mij
Je verbergt je gezicht
In je opgetrokken jurk,
Bang dat de schande en spijt
Je zullen ontsieren.
Je bent niet meer dan een arme wrak,
Een doodgebloede hond in het water
Maar ik blijf je slaaf
En duik in de beek
Wanneer de herinnering stopt
En de oceaan van vergetelheid,
Die onze harten en hoofden breekt,
Voor altijd, verenigt ons.
