Soledad

Een hotel dat van niemand is, een bed dat niet van mij is
vergaat er weer een dag.
Een vliegtuig naar ergens, een hand die groet,
weet niet meer wie het is.
Een groet van het internet, een vriendin in mijn portemonnee
en een foto met de fans.
Op tv verschijnen
op zoek naar een remedie tegen de eenzaamheid.

Eenzaamheid met gezelschap, demonische eenzaamheid.
Zoveel geschreeuw, zoveel lichten, zoveel mensen en eenzaamheid.
Eenzaamheid van niet alleen zijn, eenzaamheid van denken
of het ooit de moeite waard zal zijn, al die afwezigheid voor het zingen.
Eenzaamheid van zoeken, eenzaamheid van loslaten,
loslaten van die dromen die werkelijkheid werden.
Eenzaamheid van niet alleen zijn, eenzaamheid van denken
of het ooit de moeite waard zal zijn, al die afwezigheid voor het zingen.

Een droom van een pil, een koffie die me weer op de been helpt
een krant onder de deur.
Om 10 uur een interview brengt iets van de dood mee
en steelt iets van mij,
terwijl een route me door het leven leidt
als een schaakstuk.
Als zingen uit roeping geen kwestie van een kalender is
maar van ademhalen.

Eenzaamheid met gezelschap.....

Waar gaat de haast heen, de applaus, de liedjes?
Waar gaat die tijd heen die ik won of verloor met zingen?