El Malevo

Ik deed de deur van mijn huis niet op slot
Zelfs niet als ik sliep
Waarom?..
Als buiten
Hoe gemeen het weer ook was
De tanden verborgen zijn
De moed van mijn hond
Cimarrón, een beetje schuw
Vond ik verloren in de bergen
Hij hijgde van de hitte
Slecht zoals een steen
Moest ik hem vastbinden
Om zijn wonden te verzorgen
En daar bleef hij hangen
Maatje van trage uren
Draafden onder het zadel
Hij rekende de lengtes niet
En als de singel losging
Ging hij zitten waken over mijn spullen
Dat dan weer,
Om mee te rommelen, niet eens te zeggen
Hij kreeg een blik als een gek
En zijn haar stond omhoog
Want hij had zijn naam goed verdiend...
"de slechterik"

Wat een beest, echt geschikt
Voor het werk op het open veld
Je moest hem zien, die kop
Zwoegen in een veedrijf
Als hij een christen was
Was hij zeker een dokter, die hond

"Moet ik de kudde in de stal doen??"
Ik fluit met mijn vingers
En met die fluit
Bracht de wind ze naar me toe
En het was een doorn die vastzat
Aan de poten van de donder

Een keer, terwijl ik de kudde rondleidde
Met veel water in de Rio Negro
Viel ik kapot van een druk
Tussen een draaikolk en hoorns
En ik verloor mijn hoofd
De duisternis en de stilte
Toen ik mijn ogen weer opende
Verstak een wolk de lucht
Kreunen en likken
Komen van veraf
Plots begreep ik
En ging ik half op de grond zitten
Om hem te bedanken
"Broeder, ik ben je veel schuldig"
Het brengt me niet eens het gezegende brood
Als je me niet redt, "slechterik"
En een enorme dankbaarheid
Verstopte zich in mijn keel

Goed, het gebeurde
Ik ging naar de bruiloft
Ik maakte de oven, de keuken
Mijn huis kreeg een afdak
En in zijn schuilplaats
Droogde hij het vlees en het gebed
Na twee jaar
Kroop mijn kindje op een schuilplek
Of hij liep op het terrein
Vast aan de kruis van de hond
Want hij, haalde bij hem
De kietelingen van de slechterik
Hij nam het misschien voor een pup
Hij is zijn nakomeling, die vechtlustige
Hij tolererde zijn onvoorzichtigheden
Hij ging ermee spelen
En als hij dreigde te vallen
Ging hij onder hem liggen

Het gebeurde zo plotseling
Dat het bijna een verhaal lijkt
Het was na een middag
Rond het einde van januari
Ik had me neergelegd op de bed
Om een droom te onthoofden
De vrouw was druk bezig
Met de schaap
En plots dat geschreeuw
Als van angst, ¡Rosendooo!
En ik sprong naar de binnenplaats
Met een grote chaos
Zij stond tegen de oven
Stotterend in stilte
Ze had het kleine kind omhoog
Tegen haar borst gedrukt
En sluipend
Als een wild dier.......... Mijn hond
Toonde ook zijn tanden als dolken
Zijn haar was zo omhoog gekomen
Dat het moeilijk was om hem te herkennen
En in de gloed van zijn ogen
Vergeet de herinneringen
Met één sprongetje plaatste ik me voor hem
Ik schreeuwde ¡MALEVO!
Ik zag hem kwijlen
Deze is woedend, Rosendo!
Kom niet dichterbij, broeder
Kom niet dichterbij, broeder
Ga terug... Ga terug
¡Weg hond!!!

Plots sprong hij op!!!
Ik leunde met mijn lichaam naar de zijkant
En voelde hoe de dolk
Zijn borst raakte
En hij viel bijna zonder geluid
Als een lappen op de grond
Toen ik hem bekeek
Hadden zijn ogen weer een goede glans
Alsof hij me bedankte
Hij kreeg moeilijk adem
Kroch hij.... Likte mijn voeten
En ik kreeg tranen in mijn ogen
Ik had geen keuze
Broeder je was ziek
Het was om de pup, weet je?
Als het niet was, had ik het niet gedaan!!
Hij zwiepte met zijn staart, één keer, twee keer
En bleef dood

Daarom hou ik sindsdien
Niet van het hebben van een hond
En als ik te paard ga
Lijkt het alsof ik hem voel
Vallen onder het zadel
Dravend en dravend door de tijd.