Barrio de Tango

Een stukje buurt, daar in Pompeya,
dommelend naast de dijk.
Een lantaarn die wiegt bij de barrière
en het mysterie van afscheid dat de trein zaait.
Een blaf van honden naar de maan.
De liefde verstopt achter een poort.
En de kikkers die roffelen in de vijver
en in de verte de stem van de bandoneon.

Tango buurt, maan en mysterie,
verre straten, hoe zouden ze zijn?
Oude vrienden die ik nu niet meer herinner,
wat is er van ze geworden, waar zouden ze zijn?
Tango buurt, wat is er van die,
Juana, de blonde, die ik zo liefhad.
Zou ze weten dat ik lijd, denkend aan haar,
vanaf de middag dat ik haar verliet?
Tango buurt, maan en mysterie,
vanaf de herinnering zie ik je weer!

Een koor van fluitjes daar op de hoek.
De schoudervulling vult de winkel.
En het drama van de bleke buurvrouw
Die nooit meer naar de trein kwam kijken.
Zo roep ik je nachten op, tango buurt,
met de karren die de binnenplaats binnenkomen
en de maan die door de modder spat
en in de verte de stem van de bandoneon.