Yuyo Verde

Steegje... steegje...
ver weg... ver weg...
We waren verloren hand in hand
onder een zomerhemel
vergeefs aan het dromen...
Een lantaarn... een poort...
- net als een tango -
en we beiden verloren hand in hand
onder de zomerhemel
waar we vertrokken...

Laat me rauw huilen
met de oude tranen van het afscheid...
waar het steegje verdwijnt
kwam dat groene onkruid
van vergeving...
Laat me huilen en je herinneren
- vlechten die me aan de poort binden -
van jouw land keer je niet terug
zelfs niet met het groene onkruid
van vergeving...

Waar ben je... waar ben je...
waar ben je heen gegaan?...
Waar zijn de veren van mijn nest
de emotie van het leven
en die liefde...
Een lantaarn... een poort...
- net als een tango -
en deze tranen van mij in mijn handen
en deze zomerhemel
waar we vertrokken...