Fado Lisboeta
Amália Rodrigues
Fado uit Lissabon
Verwen niemand die zingt
Als een keel in zuchten zich verliest
En de pijn is niet meer zo groot
Als je het aan de gitaar vertelt
Wie zingt, is altijd afwezig
Van het grijze uur van zijn verdriet
Voelt de kruis niet zo zwaar
Op de lange weg van tegenspoed
Ik begrijp alleen het treurige fado
's Nachts zachtjes snikkend
Dat het hart bereikt in een pijnlijke toon
Zo koud als de sneeuw op de weg
Laat een verdriet huilen of een angst zingen
Van wie om liefde heeft gehuild
Ze zullen zeggen dat dit fataal is, het is natuurlijk
Maar dit is Lissabon, dat is het fado
Ik hoor gitaren trillen
En stemmen zingen in de donkere straat
De lichten doven langzaam
Om aan te geven dat het al dag is
Ik sluit in stilte het raam
Al hoor je in de steeg geruchten van tederheid
De frisse en rustige ochtend komt op
Alleen in mijn ziel is het een donkere nacht
Ik begrijp alleen het treurige fado
's Nachts zachtjes snikkend
Dat het hart bereikt in een pijnlijke toon
Zo koud als de sneeuw op de weg
Laat een verdriet huilen of een angst zingen
Van wie om liefde heeft gehuild
Ze zullen zeggen dat dit fataal is, het is natuurlijk
Maar dit is Lissabon, dat is het fado