Carmencita

Ze heet Carmencita
De mooiste zigeunerin
Mooiere dan een droom, een visioen

Men zei dat ze de mooiste was
Van de hele karavaan
Maar ze had geen hart

De strelingen en de liefde
Verloor ze onderweg
Zonder ze ooit gekend te hebben

En ze zocht naar geluk
Als iemand die op zoek is
Naar een verloren korrel zand

Op een nacht, bij het maanlicht
Hoorden ze het galopperen
Van twee paarden die vluchtten

Carmencita, de mooie genade
Die haar afkomst verloochende
Achter een mooie droom aan

Alleen dit gekwetste lied
Verlies zich in het stof van de weg
Wanneer de karavaan voorbijtrekt

Carmencita, Carmencita
Als je niet zo mooi was
Zou je altijd zigeunerin zijn.