Miriñaque

Laten we de kalender terugdraaien
en ons 1910 herinneren,
wanneer de dames zich kleedden in miriñaque
en zich bedekten van nek tot voeten.
Wanneer mijn vader zijn bakkebaarden liet staan,
wanneer de snor een heerlijk voorkomen gaf,
wanneer de broek met een bies werd gedragen,
de hoge kraag en de strik.

Waar zijn ze, waar zijn ze heen
mijn geliefde tijden?
Waar zijn de karrenrijders
van de zandhaven?
Waar is mijn Noordwijk?
Waar is Peppo de zanger,
de Resero, La Tablada,
de Rosarino Taboada,
waar zijn ze gebleven?
Tijd van weleer die was
en verloren is gegaan,
net als de suissé
net als de pernod,
waar zouden ze zijn?
Ze zullen voor je zingen, ze zullen om je huilen
net als ik.

Wanneer de verloofden op drie meter afstand zaten,
was de fonograaf de mode voor de radio,
wanneer je in Victoria door het centrum wandelde,
was er maar één tramlijn.
Ook al lijkt het een komedie wat ik denk
en wordt er kritiek op me geleverd omdat ik ben wie ik ben,
met trots blijf ik bij mijn tijden,
ook al dwingen ze me om in het ritme van vandaag te leven!