Specchi riflessi

Je kunt me niet meer pijn doen
nu je niet meer
in mijn dromen bent, je kunt niet
terugkomen, vriendin
als je wilt, de grenzen verleggend
zonder dat ik me nog in houd, dat is voorbij
Ah, jij en ik, hoe zijn we ooit
zo goed geweest, ik weet het niet meer
wij twee spiegels in tegengestelde reflecties, maar
ver weg
in een spel van flitsen en vreemde leegtes
zwevend in de lucht op hetzelfde niveau
als twee gasballonnen met een speld in
het midden
en in de lucht gehouden door een constante en
gemiddelde wind
die bij de eerste wending ze laat knallen,
zo,
van de ene kant of de andere
ik wil niet dat jij
nog eens ideeën gooit
met stromen van woorden, voor ons
ik zou niet zeggen dat het
moeilijk is zoals het is
maar het zou zeker zijn, als je hier hoest

Ah, jij en ik, maar hoeveel tijd hebben we
gelaten, dat weet ik niet meer
wij, twee oases in een woestijn van vreugde
met af en toe verdwijnende mirages van poëzie
gedreven door de wind op dezelfde manier
met het zand dat ons tegemoet komt
uit de duinen
en het heldere en zuivere water trekt de
plaats:
wij, een smaak die verloren is in de tijd, een geur
die dan
met de lucht weggaat.