Ven, Pasa

Kom, kom binnen, ik nodig je uit, blijf niet buiten
Ik leg je mijn misdaden uit, de kreunen uit mijn koelkast
Hij wil alleen maar gevuld worden, maar dat lukt niet
De tijd is gekomen, ik woon met een huis aan de rand, omringd door beesten
Kom binnen, dan zie je mijn bar, mijn huis, zelfs mijn stal
De lege plek waarmee ik me hecht, hier is de duivel
Ik praat vaak met hem, hij gaat altijd zijn gang
Ik geef hem de opdracht te vertrekken, maar hij wil me verbranden
Ik maak clubs van de strijd naast een bar
Die elke nagel verscheurt die ik wil grijpen
Hier is mijn speler die mijn spaargeld verspilt
Hier zijn mijn vrienden van mijn strijd die om hulp roepen
Raad eens, op deze hoek ligt een gitaar zonder snaren
Vastgeplakt aan mijn bord zonder krijt, naast een paar haren
Die zijn gezellen met meer interesse dan kapitaal
Die ik aan mijn ego vastmaak van de achtertuin
En hij loopt achteraan verloren, ik bind hem met riemen
Want zo niet? Geeft hij mijn woede een hand en begint te vechten
Hij wil me afbreken, slijpen, me pijn doen
Hij laat het nectar van zelfbedrog stromen
Ik nodig je uit voor de volgende ronde, kom op, wees niet verlegen
Hier is de expert in het kopen van vrienden, hij is erg beleefd
Hij weet alles: over sporten, uitjes
Over metgezellen, over stijgingen, dalingen, vallen
Over geheugenverlies en hij kan geen mop doorgeven
Hier wachten twee meiden op me sinds '98
Ik stel je voor aan Pinocchio, wees voorzichtig, hij manipuleert
Droomt ervan geen kurk te zijn, maar zo zwaar als een muilezel
Ik blijf wakker met die dronkaard die je daar ziet liggen
Bovenop zijn kots, hij is elke god verloren
Hij huilt kalktraan die zijn gezicht verbrandt
Huilt in nachtmerries, smeekt dat zijn godin Venus terugkomt

Kom, kom binnen, ik nodig je uit, blijf niet buiten
Ik leg je mijn misdaden uit, de aderen en de schaar
Mijn verdriet omhoog tot in het oneindige beschouwt zichzelf
Die trouw is aan de leugen en met een vizier bedekt
Zijn miserabele hele bestaan
Na een lange enzovoort
Haat de lentezon, wil dat ik sterf
Leeft onderdanig
Zijn ziel alleen, huilt een barrière
Die een verschrikkelijke angst voor toewijding verbergt
Gevangen in paniek, op de bank, in de schrik
Heeft genen van Jimmy Hoffa, is corrupt
Hij spot met de zwakken, denkt dat hij een meester is
Herbergt meer haat dan Pesci in 'een van de onze'
Hij wil je vel eraf trekken, verhindert me te ademen
Hij neemt te veel drugs voor zijn toeren
Komt aan mijn rug vast, zegt dat hij me beschermt
Maar hij aarzelt niet om je leven te vergeven als je hem aankijkt
Ik neem afscheid, hij zegt dat ik zijn baas niet ben
Dat hij sinds zijn dertien jaar bij me is
Dat als hij me niet beschermt, wie me dan bevrijdt van de tijgers?
Ik zeg hem dat hij weg moet gaan, hij verstoort de man in mij die vrij is en
Kijk naar hem daar, hangend in die kooi
Hij heeft bijna zijn stem verloren, smeekt alleen maar dat ik hem open
En hem bevrijd
(Geen) ik vind de sleutels niet, wie weet? Hij zegt dat ik moet graven
Dat het de sleutel is, maar de dj van mijn rave
Draait de boel op volle toeren, hij houdt me in de war
Daar mijn berg trauma's waarmee ik me excuseer
Verzamelen stof in die slaapkamer
Maar de butler is lui en pakt nooit de bezem
Hij steelt de lichten, ik nodig je uit om Casanova te ontmoeten
Hij gaat van het ene naar het andere, vleit, verleidend, hij is een goochelaar
Raakt je kastanjebruine haar aan, hij kan niet neuken zonder drank
Komt huilend terug een meer in als het hem irriteert

Kom, kom binnen, ik nodig je uit, blijf niet buiten
Ik leg je mijn misdaden uit, ik heb het echt nodig
Geschreven vanuit mijn ingewanden, het mortuarium van mijn alma mater
Intrinsieke reden van mijn karakterfouten
Hoeveel keren erover heen?
Let goed op wat je zingt
Want onder een rijm
Kunnen zich valstrikken verbergen
Of het gebrek aan zelfvertrouwen
Kwam je tegen in een hoek
En verlicht een angst die in de lucht zweeft
Een zee van spoken houdt me vast
Ik met mijn handen gebonden
Kijk naar mijn vader die slaapt
Honderden trappen
Gegeven, ontvangen en met een nymphomane dorst
Een suïcider met het hoofd van een psychopaat
Zonder vleugels, met duizend gezichten en zonder licht bij de uitgang
Ik leef een leven zonder de vlucht te zien, kijk
Ik droom dat mijn hart ontwaakt
Maar ik leef in deze hel totdat iemand die deur opent