Xalbadorren heriotzean
Xabier Lete
In de dood van Xalbador
er was een vriend
met een hart van goud
de vleugels van poëzie
met gevoelvolle verzen
weerspiegelden wat je was
de zanger op het plein
vervuld van eenzaamheid
de woorden bloeien op
blijven in hem bestaan
geleerd door de pijn, door de pijn
waar ben ik, in welke velden
de herder van de rivier
de bergen op omhoog
in de tijd van herinneringen
weggelopen als een schaduw
de adem gebroken
je bevrijdde een lied
van alle verbindingen
van de grenzen van het lichaam
verlangend naar vrijheid
de laatste adem hier
het diepste vers
wat nooit gezegd kan worden
van verborgen vleugels
de hardste schreeuw, de hardste schreeuw
waar ben ik
