Länderspiele I

Ze, ik kom net uit Australië. Ik weet niet, ken je Siberië? Bahamas weer. Ik
meen, ze zijn vast al eens in Indonesië geweest. Ze, daar horen ze de hele dag
van de Fidschi-eilanden. Ik ben niet altijd op reis, ik ben ook al eens in Dublin
geweest. In Azië, ze, in Azië, daar is een gebied, dat bestaat uit twee delen water en
eentje Thailand. Iemand vroeg me eens of ik met hem naar Bangkok wilde.
Zeg ik: "Nee, vanwege een aardbeving." Zegt hij: "Ben je bang?", zeg ik: "Ja, panisch!".
Hij heeft de hele tijd tegen me aan zitten lullen en ik dacht bij mezelf: "Jezus, wat
moet ik nu met die Labrador?" Zijn naam was Ludwig en hij wilde per se met mij
even naar Londen. Zeg ik: "Dat is nu Tsjad, want ik ben helaas geen Honolulu. En kijk,
jij bent vast een echte Libanees, en, ik moet nog zingen, ik ga naar Mogadishu, maar
dan ga ik vanavond nog naar Lissabon."

Lisa komt uit een land waar je postzegels niet met je mond bevochtigt,
nee, daar doe je dat bij Portugezen. Maar bij ons is het ook leuk. In Hessen bijvoorbeeld
noem je een mannenonderbroek "Rüsselsheim". Alles begon in München, toen ik
mijn cappuccinokoffiemachine wilde afstoffen. Dacht ik: "Neem ik nu een kleintje of
een grote lap?". Ik woon momenteel in de Beringstraat, en wel in Beirut. Ach, Kansas?
Hoewel ik af en toe ook in Phnom Penh ben. Dit is dus echt een mannenhuis, alleen maar
Burma, maar het is zelden dat er iemand thuis is - oké, soms is er de Florida, maar
bijvoorbeeld vorig jaar was er helemaal geen Canada. Maar dat maakt niet uit, want
een Hoyerswerda. Soms komen we allemaal samen bij het tandenpoetsen, zei ik laatst:
"Goh, leen me eens je Kambodsja!" . Egypte
voor mij. Laatst, ze, schrok ik, ga ik naar de wasruimte, ligt er een soort kameel
in het bubbelbad. Zeg ik: "Wat is dat nou weer?", nou zegt dat beest: "Islamabad!".

Verder wordt er bij ons weinig gepraat, kijk, de Braun zwijgt, de Marti
gaat helemaal niet praten, om nog maar te zwijgen van Karlsruhe, en onder het dak,
ze, daar ligt al drie jaar een Grand Canarier, die heet Mühlheim en lijdt aan
de Ruhr. Ze, ik ken een café, daar kun je ongelooflijk goed eten, zoals
salade. Mijn mama zegt, dat is goed voor de spijsvertering, als ik af en toe eens
naar een Moskou ga. Maar laatst dacht ik: "Nou, vandaag Istanbul." Een half uur na
mijn bestelling komt de kok naar me toe aan tafel en zegt, hij wilde net de Bulgaarse
gerecht brengen, draait zich om en opeens was er de Oxford. Zeg ik: "Dat was vast
het varken, de Arabische. Wat is er verder nog?", zegt hij: "Ja, een Yokohama.",
zeg ik: "Nee, die had ik laatst gegeten, die was zo scherp dat ik dacht dat ik in
Belfast zat". Zeg ik: "Nou, dan had ik liever die Zuid-Amerikaanse bergketen.".
Zegt hij: "Sorry, Anden zijn op." Ik besloot toen voor een omelet en precies op dat
moment viel de laatste Iowa van de keukenleerling.