Среде пустинската убост (Спот)

Te midden van de woestijn van lelijkheid
in bossen en grotten
waar de bloemen bloeien
waar de vogels zingen

Daar zijn pure dingen
zoals veldlelies
en mooier dan de rozen
zijn de monniken van Christus

Ze namen afscheid van de wereld
vrienden, familie
nu zijn God en alle heiligen
hun verwanten daar

Dag en nacht, zoet zingen
voor de Verlosser Christus
Die hen sierde met deugd
en met veel genade

Voor zonsopgang, in de duisternis
nog voor het aanbreken van de dag
voor de vogelzang begint
zijn zij in gebed

En de engelen zijn bij hen
en omringen hen
nemen hun gebed weg
en dragen het omhoog

Elke minuut, met zwakke handen
houden ze zich vast aan gebed
het heilige rozenkrans
en de levens van de heiligen

Altijd verheven zijn zij
in hemelse hoogten
zoals bomen zonder bladeren
en met bleke gezichten

Wanneer de klok klinkt
met de luidklok hoorbaar
en als de bel slaat
verandert het leven

Zij hebben ons gekleed in een habijt
in heilige kledij
en gaven ons ook de schematiek –
we gaan naar Golgotha

Hun mooie tafel
het voedsel geheiligd
hoe bescheiden het ook is
verheugt de harten

Koningen om deze reden
gooiden de kronen weg
om zonder gelaat en eer te zijn
in de cel opgesloten

Wat heb ik aan broers
nabij en vrienden?
Wanneer de dood mij komt
zal niemand helpen

Als ik ook een habijt draag
is dat niet genoeg
ik moet het wereldse leven
helemaal achterlaten

Goede gezondheid, lieve broers
vrienden en familie
ik kan hier niet langer
in het wereldse leven.