Blue

Op de plek waar ik ben aangespoeld
Wat denkt men over mensen, hoe dan ook
Zodat ik niet verdrink in het brede en diepe lot

Je kunt jezelf niet breken, geef me een schreeuw
Wees jezelf tot de dood, verzeker jezelf
Je kunt jezelf niet breken, geef me een schreeuw
Wees jezelf tot de dood, verzeker jezelf

Ik zou morgen wel eens kunnen verliezen
Zelfs dit onmisbare nu mag niet verliezen
Laat deze angst alsjeblieft doorkomen
Ik bleef maar schreeuwen

De reis die ik achtervolg wordt weer verder weg
Op het moment dat ik wegvlucht, komt het weer dichtbij
Het is doorzichtig, maar ik kan het niet zien
Ik blijf mijn hand uitsteken

De dagen waarin ik huil en lach
Strek mijn hand uit naar het einde van het lot

Op de plek waar ik ben aangespoeld
Wat denkt men over mensen, hoe dan ook
Zodat ik niet verdrink in het brede en diepe lot

In het kromme licht dat op me schijnt
Drijvend, wiebelend, terwijl ik zweef
Verzamel de stukjes van mezelf die uit elkaar zijn gevallen
En vlieg weer op

Aan het einde van de voortdurende evolutie van mijn visie
Wat kan er dan allemaal gemengd worden?
Laat deze stem alsjeblieft doorkomen
Ik bleef maar schreeuwen

De dagen waarin ik huil en lach
Strek mijn hand uit naar het spiraalvormige blauw

Verander in de vleugels van de duisternis, zwevend, zwevend
Op zoek naar het licht dat zichtbaar wordt verderop.