Copa de Cristal

In een bar zonder reden om te proosten, nam ik de
Glazen beker in mijn hand, omhuld door mijn eenzaamheid.
Gevangen in ellende, een glimlach geforceerd,
Misschien om niet te huilen.

Ik dacht aan wat ik had en aan wat ik nu niet meer heb,
En dat het nooit terugkomt.
Vastgeklampt aan herinneringen, verlangend naar oude tijden
Van zoveel geluk.

Die gelukkige momenten met zulke mooie tinten
Die achterbleven.
Ik zou ze willen terugdraaien om ze opnieuw te beleven
Voor een hele eeuw.

Met een gebroken hart vraag ik mijn lot hoeveel
Er nog over is van de weg naar het einde.
Want deze vreselijke pijn heeft mijn borst in
Tweeën gebroken, dat kan ik niet meer verdragen.

Het spook van het verleden weerspiegelt zich vandaag
In mijn glazen beker.
Het maakt me van binnen kapot, ik heb geen gevoelens
Of wilskracht meer.

Dwalend zonder richting ga ik van kroeg naar kroeg,
Ik ben niet gestopt met drinken.
Zet de schuld niet op iemand anders, hier is niemand
Schuldig, ik was degene die zich slecht gedroeg.