Soneto do Amigo

Uiteindelijk, na zoveel fouten in het verleden
Zoveel vergeldingen, zoveel gevaar
Hier verschijnt de oude vriend in een ander
Nooit verloren, altijd weergevonden

Het is fijn om hem weer naast me te hebben
Met ogen die de oude blik bevatten
Altijd een beetje onrustig bij mij
En zoals altijd uniek bij mij

Een wezen net als ik, simpel en menselijk
Wetend hoe te bewegen en te ontroeren
En te verbergen met mijn eigen bedrog

De vriend: Een wezen dat het leven niet verklaart
Dat alleen vertrekt als je een ander ziet geboren worden
En de spiegel van mijn ziel vermenigvuldigt