Angreifer

Laatste herinnering in de duisternis
Met gefocuste ogen in het zicht
Koud ligt het lichaam van mijn moeder
De geur van bloed is overweldigend

In de nachtmerrie, wie vraagt er
Of er spijt is?
De stem in mijn hoofd roept
Om de straf te vervullen

De ergste ontwaking komt eraan
Zou het lot dit als oorzaak noemen?
Vervul de missie die je niet kunt ontlopen
In de kist, alleen achtergelaten

De kleur van de verwelkte bloemen is een illusie
Verlies alles, verleden en liefde
Het enige dat hier is
Zijn de tanden die het droge wit niet kennen

O ooit menselijk wezen

Het beest dat zich voedt met rood bloed
Dat is de trots
De impulsieve schreeuwers
Moet je uitroeien

De onpeilbare leegte
Die ik al vroeg kende
Onder de heerschappij van onontkoombaar lot
Tenminste, met een zucht

Een eenmaal gebroken draad hangt
De jongen van die dag, geboren, ontwaakt en gevallen
Met een duistere, maar vriendelijke moordzucht
Is er geen andere reden om te leven

O ooit menselijk wezen

De vastberadenheid van het beest dat neemt en gegeven wordt
De instincten moeten volledig terug naar de aarde

De somberheid is wijdverbreid, dus voor de bloemen
Heb ik alle straffen en doornen verscheurd

Met een rommelige haardos, ontrouw
Geef me geen tweede kans om te ontsnappen

Is het puurheid of gemengd bloed?
Wie ben jij?
Tegen wie spreek je?
Begrijp je het echt?

Een gebed voor de doden
Kent geen einde
Als de eeuwige veroordeling
Dit lichaam is voorbestemd

Het beest dat zich voedt met rood bloed
Verander de ondergang
Totdat de zielen die schreeuwen
Allemaal zijn begraven

Diep uitademend
Omarmd door rook
Daalt hij neer
Ah, keer op keer