Haruka Kanata

Ik keek omhoog naar de eindeloze lucht
In de kou van min honderd kruisten onze blikken
De handen die mijn bevroren hart vasthielden
Zweetdruppels vielen als bladeren

In de zoete en bittere betonnen stad

Ver weg, naar de verre lucht
Vliegen onze stemmen, zo vrij als een vogel
Hoog, hoog, verder dan ooit, laat ze horen

In deze stad vol egoïsten en hun regels
Met zware ketens aan handen en voeten
Toch blijven we vechten, niet om te worden meegesleurd
We blijven ons verzetten, dat is wat we doen

Dood me niet, ik doe alsof ik je antwoord niet zie
Verberg niet de gevoelens die je in je handen hebt

In deze gemanipuleerde, vervormde wereld
Zal ik schreeuwen met mijn eigen unieke stem

Ver weg, naar onze toekomst
Iets wat niemand kent, wat niemand kan wissen
Diep en sterk, de gevoelens die ons doorboren
Geloof erin!