Llégo El Día

Ik voel de nostalgie niet meer drukken
Ik ben moe van het huilen
Het maakt niet meer uit wie er wint
Ik wil niet van deze kracht ontsnappen

Ik zal één voor één naar de sterren vliegen
In de glans van jouw gezicht en jouw blik
En ik zal de Zon vragen dat al mijn fortuin
Een verloren straal op open zee is

Als je weet dat het niet zo is, boeit me niet
Als je weet dat het niet zo is, helpt me niet

Nu voel ik dat de dag is aangebroken
Dat ik zin heb om te leven
Om door muren en ruïnes te breken
Die, hoewel de tijd verstrijkt, daar blijven
En bloeien als een nieuwe man
Zonder angst voor de tragedies die komen
Het leven alles geven wat het vuur is
Van jouw ogen en jouw verlangen om te leven

Als je weet dat het niet zo is, boeit me niet
Als je weet dat het niet zo is, helpt me niet
Als je weet dat het niet zo is, boeit me niet
Als je weet dat het niet zo is, helpt me niet

De dageraad was gekleed
In stralen van de Zon
En in haar haren gevangen
Droeg ze een bloem

Ik voel de nostalgie niet meer drukken
En ik ben moe van het huilen
Het maakt niet meer uit wie er wint
Ik wil niet van deze kracht ontsnappen

Ik zal één voor één naar de sterren vliegen
In de glans van jouw gezicht en jouw blik
Ik zal de Zon vragen dat al mijn fortuin
Een verloren straal op open zee is

Als je weet dat het niet zo is, boeit me niet
Als je weet dat het niet zo is, helpt me niet

Nu voel ik dat de dag is aangebroken
Dat ik zin heb om te leven
Om door muren en ruïnes te breken
Die, hoewel de tijd verstrijkt, daar blijven
En bloeien als een nieuwe man
Zonder angst voor de tragedies die komen
Het leven alles geven wat het vuur is
Van jouw ogen en jouw verlangen om te leven

Als je weet dat het niet zo is, boeit me niet
Als je weet dat het niet zo is, helpt me niet