Matita Perê

In de tuin van rozen
Van dromen en angst
Langs de bedden van doornen en bloemen
Daar wil ik je zien
Olerê, Olará, je moet me pakken

Koude ochtend van een vreemde droom
Wakkerde João, de hond blafte
João opende de deur
De droom bestond

Dat João zou vluchten
Dat João zou vertrekken
Dat João van de wereld zou verdwijnen
Zodat zelfs God hem niet zou vinden, Ierê

Nachtelijke ochtend van een sterke reis
Brengt een dag van voordeel voorop
Palmblad dooft de doorgang
De grond, in de palm van de hand, de grond, de grond

En ronde ochtend van hoge stenen
Kruiste de grens van dienstbaarheid
Olerê, ik wil je zien
Olerê

En over slechte paden van allerlei soort
Zoekend naar het leven, de dood vindend
Door de halve roos van het noorden
João, João

Een zekere Chico genaamd Antônio
Op een schimmel die een oude ezel was
Die in de koude baai al de rivier was overgestoken
Daar kwam Matias, wiens naam Pedro is
Trouwens Horácio, bijgenaamd Simão
Daar een genaamd Tião
Genaamd João

Ontvangend een bericht boog hij de weg
Van Nor-Noordoost naar Noord-Noord
In het halve leven van uitgestelde sterfgevallen
Een vreemde genaamd João

In het licht van het water
In de zwarte woestijn
Om niets meer te verliezen
Moedig angst
Daar wil ik je zien

Over zeven wegen van zeventig soorten
Zevenhonderd levens en zevenduizend doden
Deze ene, João, João
En het werd een heldere dag
En het werd een donkere nacht
En het werd middernacht in het hart
Olerê, ik wil je zien
Olerê

Over zeven bergen
Over ruwe suikerriet
In de moeras van zielen
Eindigde alles
Op het oude pad waar de modder vastloopt
Daar in het alles-eindigt-goed
Is João geëindigd

In de tuin van rozen
Van dromen en angst
In het licht van het water
In de zwarte woestijn
Daar wil ik je zien
Lerê, lará
Je moet me pakken