不可避 (fukahi)

De hemel spuugt
Op onze gelukzaligheid, op de rust van ons leven
Dun ademt het onschuldige leven, het einde nadert

Ik heb niets nodig
Stem, hart, vorm, jou, alles kan weg

Moge de zonneschijn, de glimlach
De bescheiden vlammetjes die branden
Beschermd blijven, mogen ze doorgaan
Wie moet ik bidden?
Laten we gaan, bovenop de stapel van haar lichamen
Leef

De hemel spuugt
Zij zijn grillig, zonder aarzeling, vergankelijk
Slechts een sprankje hoop, dat nauwelijks brandt
Wordt overschilderd

Het valt eruit
Dromen, herinneringen, leven, jou, alles
Verlies ik in de leegte

Als je de warmte die nog in mijn hand zit, wilt afpakken
Dan noem ik het doden van dit haar liefde

Moge de zonneschijn, de glimlach
De bescheiden vlammetjes die branden
Beschermd blijven, mogen ze doorgaan
Wie moet ik bidden?
Een iets kindelijkere manier om te eindigen
Bij wie moet ik me vasthouden?
Laten we gaan, bovenop de stapel van haar lichamen
Leef