Alors on se raccroche

Ik kan je niet meer verrassen
Maar dat is misschien normaal
Dat de liefde mechanisch wordt
En je handen steeds minder teder
Ik kan je niet meer bereiken
Er is een smaak van zwavel
In een scheur die zich opent
En ons verhindert om elkaar te vinden

We vinden niet meer om ons te verleiden
Dan illusies van plezier
Waar we doen alsof we in geloven
Om niet te zien dat we zinken

Dus we houden ons vast
Aan takken die breken
Dus we houden ons vast
Tot we op een dag loslaten
Dus we wennen eraan
Zoals we aan alles wennen
En dan gaan we door
Zoals we tot het einde gaan
En dan gaan we door
Ook al is het verloren tijd

De jaren maken me minder mooi
Minder begeerlijk aan jouw zijde
Natuurlijk weet ik dat elkaar liefhebben
Nooit iets eeuwig maakt

Maar ik kan niet meer liegen
Om te verdragen dat de passies
Plaatsmaken voor medelijden
Dat we elkaar alleen nog maar in stippellijnen liefhebben

Dus we houden ons vast
Aan takken die breken
Dus we houden ons vast
Tot we op een dag loslaten
Dus we wennen eraan
Zoals we aan alles wennen
En dan gaan we door
Zoals we tot het einde gaan
En dan gaan we door
Ook al is het verloren tijd

Dus we houden ons vast
Dus we houden ons vast
Dus we wennen eraan
Zoals we aan alles wennen
En dan gaan we door
Zoals we tot het einde gaan
En dan gaan we door
Ook al is het verloren tijd