Olivia

Olivia werd wakker in de ochtend
Zoals mensen dat meestal doen
Ongeveer met de zon

Het was weer een zaterdag bij haar raam
Het was een uitnodiging voor geluk
Het was een gelijkenis van de liefde
Waarmee ze dochters en warmte vlecht
Met de eenzaamheid
Het was de eenzaamheid
De zon kwam op

Olivia op haar bevolkte schiereiland
Door de traagheid van de dag
Door de tijd die stil stond

Over haar toestand was ze geketend
Als een godin van de koude maan
Die de sterren wil leren kennen
En gaf een zwervende steen te eten
Met haar eenzaamheid
Het was de eenzaamheid
En ze zag de regen vallen

Olivia wist niet dat de nacht
Bruggen van stortbuien legt
Om bij haar drempel te komen

Olivia wist niet dat er een auto was
En een afgrond aan de rand van de koetsier
En ze hoorde zeggen dat een ster de zee opblies
En ze verliet haar eiland om te wandelen
Zonder de eenzaamheid
Het was de eenzaamheid
Ze hoorde zingen