Tu fantasma

Ik besluit je te neuriën, alles wat je mist
vanaf de eeuw waarin je vertrok tot deze lange dag vandaag.
Ik neem mijn gitaar mee, want ik weet niets van brieven
en bovendien weet je al dat zij gaat waar ik ga.

Het enige dat me troost is dat ik twee kussens gebruik
en dat ik mezelf niet meer kwel als ik je laat wakker liggen.
Een andere opluchting is dat in de boom de vogeltjes van de ochtend
nog steeds het koor oefenen waarmee ze je welkom zullen heten.

De telefoon blijft maar absurde dingen verzamelen.
Me pesten blijft een universele sport.
En de deur is aangetast waar de wereld tegenaan heeft geslagen,
minstens een goed deel van de mensheid.

De romantische films hadden een paar goede aanwijzingen.
Onze privé cabaret blijft actief in de bar.
De kraan van de keuken blijft ons bloed afnemen
en ik heb nog steeds geen liedjes, terwijl ik dat nodig heb.

Het kunnen toevalligheden zijn of andere zeldzaamheden die gebeuren,
maar waar ik ook ga, alles leidt me naar jou.
Bijzonder de woning is voor mij ondragelijk
wanneer je vanuit de hoeken op me afkomt.

Ik overdrijf niet als ik je vertel dat ik met je spook praat,
dat ik om water vraag en zelfs om een slok koffie.
Op zware dagen vraag ik om massages voor mijn rug.
De ergste vertel ik je niet, want je gaat het niet geloven.

Er zijn dagen dat ik in jouw opoffering je spook aanraak.
Maar, waar was de waanzin? Ik hoor je adem niet.
Altijd eindig ik weer hetzelfde, ik vermoord je spook
en de roos verrast me leunend op het balkon.

Ik weet niet of wat ik zeg ons echt nodig is,
vandaag is geen slimme dag en ik weet niet verder te gaan.
Maar als je kunt, kom terug, want je spook loert
spelend verstoppertje en ik ben al te oud;
maar als je kunt, kom terug, want je spook loert
spelend verstoppertje en ik ben al te oud.