Compañera

Het lied is de vriendin die me omarmt en me daarna weer loslaat
De meest heldere en duistere, de meest groene en rijpe
De meest intieme, de meest indiscrete
Het lied geeft me alles, ook al respecteert het me niet

Het geeft zich gelukkig aan me over als het me aanraakt
Het lied is de golf die me optilt en me onderdompelt
Die me vormt zoals het me smelt
Het lied maatje, maagdelijk en hoerig, het lied

We begonnen op een dag in de tijden van toen en nog steeds
We begonnen gelukkig littekens te verzamelen
Als goede tekenen van de jaren
En, trede voor trede, bouwden we een landschap

Zonder excuses, zonder smeekbedes en zonder beledigingen
Wie durft me te zeggen dat ik me moet verontschuldigen
Voor het brandende sperma dat me bracht?
Omdat het van onderen bloedt, verkoop ik mijn passie niet en snijd ik niet

Tussen drama en komedie ben ik gekomen, zingend in de middeleeuwen
Onhandig, maar oprecht, ik ben nog geen ridder
En dat de hemel me bevrijdt van verstand
De hoogte maakt me niet dronken en de dromen vervelen me niet

Het is niet uit mode dat ik ontplof en dat ik me vastbijt
De liefde blijft in de knoop en de weg is met een machete
Maar ik huil er niet om en ik laat me niet ontmoedigen
Als ik mijn handen, mijn zweet en mijn menselijke hart behoud.