Al Final de La Segunda Luna

Dit wordt mijn eenvoudigste lied
het zal over niets gaan en over alles praten.

Het is niet nodig om het leven te noemen
om zijn aanwezigheid in de ogen te voelen.

Aan het einde van de tweede maan
begon ik niets te doen met mijn handen
slechts voor een moment, en toen kreeg ik de drang
dat te spreken over de juiste breedte van het menselijke woord,
vans de menselijke woord.

Alsof het geen naam had
en er geen geschiedenis van de mensen bestond,
buiten het oeroude verleden,
vandaan het gewenste heden en de toekomst.
Zonder enige verplichting aan de wereld,
alsof alles dit moment was,
alsof alles uit mijn lippen geboren werd
alsof alles uit mijn lippen stierf.

Er is een andere onbekende dimensie,
sterker dan de dood en het leven.

Substantieelere dan de wereld en zijn schoonheid,
die altijd geboren en gestorven wordt waar het begint.

Zijn zoals het is, zoals het voelt,
is duidelijker en zwarter dan het te zeggen,
dan het te proberen uitleggen, daarom ga ik niet verder
ik wilde alleen zeggen dat het geweldig is om te leven,
dat het geweldig is om leeeeeeeeeeeeeeeven.