Mujer Con Sombrero

Ik kwam niet naar jou, jij kwam naar mij...
Ik verwachtte je niet en ik kuste je
Men zegt dat ik moet zwijgen
Men zegt dat ik moet lachen
Men zegt dat ... ik niet moet protesteren

Men zegt dat je een cadeau bent
Dat meteen kapot ging
En nu, niets, hetzelfde als altijd
Men zegt dat je de hoed van een feest bent
Van die kartonnen, voor de gelegenheid

Oh! vrouw ...
Als je maar wist hoe kort het licht binnenkwam
In het huis van een kind, in een hoog gebouw
En dat het het verwachte uur van de dag was
Had je me niet één keer op de schouder gekust

Oh! vrouw ...
Als je maar wist, hoe kort dat licht binnenkwam
In een huis, dat de nacht heette
In een huis waar geen andere deur was
Dan die van de reden van dat kind zonder geloof

Nu is het gewoon zoals het is
Ik zou ook willen veronderstellen
Dat de lafheid niet bestond
Dat het een oud slaapverhaal is
Maar ik blijf hier ... midden in mezelf.

En tussen dezelfde muren
Glimlachend naar vrienden
Daarheen gaand, ontbijten
Maar ik blijf hier, klappend nog een keer
Voor de spoken van zes uur

Oh! vrouw ...
Ik hoop dat de liefde met jou eindigt
Ik hoop dat je mijn laatste honger hebt gestild
Dat de belachelijkheid me onverbiddelijk achtervolgt
En ik, als een trouwe hond, verander het in een lied

Oh! vrouw ...
Verklaar jezelf niet schuldig, schuld is een kansspel
Niemand weet hoe slecht je kunt zijn met lachen
Of hoe wreed een cadeau kan zijn
Schrik niet van de dag die zal eindigen
Schrik niet van de bruggen, die in de zee vallen
Schrik niet van mijn laatste lach.