Esto No Es Una Elegía

Jij doet me denken aan de weide van dromers,
het muurtje dat ons van de zee scheidt, als het nacht is.
Jij doet me denken, zittend,
bepaalde gevoelens
waarvan je nooit weet wat ze op hun vleugels meebrengen:
levend of dood.

Ik haal mijn gezicht weg en vouw het
boven mijn broek.
Als ik je naam niet mag noemen,
als het verborgen is,
wil ik geen uitdrukking.
Mijn ogen hebben vaak
als het ware afgedrukt
een glimlachend dromen.

Jij doet me denken aan de straten van Oud-Havanna,
de kathedraal ondergedompeld in zijn tegelbad.
Jij doet me denken aan de dingen, ik weet niet, de ramen
waar de nachtelijke zangers zongen
liefde voor Havanna.

Dit is geen elegie
noch een romanze, noch een vers:
meer een dankbetuiging,
voor het geven aan mijn verlangens
reden voor een kus,
een bescheiden kroon
gevonden in de dageraad.

Jij doet me denken aan de wereld van een tiener,
een kleine jongen die bang naar de mensen kijkt,
een ondervraagd engel,
een achtervolgd droom,
de vloek, de godslastering van een continent
en een beetje dood.