Zelão

Iedereen op de heuvel begreep toen Zelão huilde
Niemand lachte, niemand speelde, het was Carnaval
In het vuur van een barak
Wordt alleen maar illusie gekookt
Resten die de markt achterliet
En het is nog steeds te weinig
Maar toch zei Zelão
Altijd lachend
Dat een arme een andere arme helpt om te verbeteren

Het regende, het regende
De regen gooide zijn huisje op de grond
Het was niet eens mogelijk om de gitaar te redden
Die de liedjes naar beneden de heuvel volgde
Van al het spul dat de regen meenam
Triste stukjes van zijn hart.