Primavera nos dentes

Wie bewust is, heeft de moed
Wie de kracht heeft om te weten dat hij bestaat
En, in het hart van zijn eigen mechaniek
Vindt de veer die blijft bestaan

Wie niet wankelt, zelfs niet als hij verliest
Wie, al verloren, nooit wanhopig is
En, omringd door stormen, afgehakt
Tussen de tanden, houdt de lente vast