Contigo (part. Pablo Alborán)

Weer een ochtend en het doet pijn om wakker te worden
Weer een gitaar en het doet pijn om te spelen
Weer een week in hetzelfde café
Weer een lied dat je niet gaat horen

Ik heb nooit gezegd ga niet weg, dat had ik moeten zeggen
Ik heb nooit gezegd dat ik van je hou, ik wilde je niet kwetsen
Ik heb nooit gezegd dat ik op je wacht, maar ik ben hier nog steeds
Ik heb nooit gezegd dat het me spijt en ja, dat deed het wel

Toen waren we jij en ik
Dat de dag maar langer mocht duren
Dat ik je zo makkelijk zou verliezen, dat wist ik niet
Deze liefde ging zo snel als het leven zelf

En hier ben ik
Mijn stem schor schreeuwend
Jou zoekend en zingend tussen de mensen
Zodat je onvermijdelijk

Mij hoort
En weet dat ik het ben
Dezelfde die je tussen de mensen verloor
Degene die voor altijd van je houdt

En zal terugkomen bij jou
En altijd van je zal dromen
En elke ochtend met jou
Zou alles geven om terug te komen bij jou

Ik keer terug naar jouw naam
Ik keer terug naar het wachten
Ik keer terug naar twijfelen, ook al is het maar een seconde
De afstand staat tegen elke toekomst in

En ik blijf naar het glas staren
Gelovend in jouw onwerkelijke reflectie
De knoop in mijn keel maak ik los
Als de tijd me toestaat je weer te zingen

En toen waren we jij en ik
Dat de dag maar langer mocht duren
Dat ik je zo makkelijk zou verliezen, dat wist ik niet
Deze liefde ging zo snel als het leven zelf

En hier ben ik
Mijn stem schor schreeuwend
Jou zoekend en zingend tussen de mensen
Zodat je onvermijdelijk

Mij hoort
En weet dat ik het ben
Dezelfde die je tussen de mensen verloor
Degene die voor altijd van je houdt

En zal terugkomen bij jou
En altijd van je zal dromen
En elke ochtend met jou
Zou alles geven om terug te komen bij jou

Met jou