Mar de Luz
Saratoga
Zee van Licht
En die stilte die kijkt en die gevangen houdt,
Verdrinkt de rede,
De vrucht van zielen die samen vliegen, verdrinkt de obsessie,
Macht om de bestemming van hun levens te dromen.
Ze oordeelden over de kussen van vervlogen tijden, lijdend in de pijn,
De tranen die de wonden van de tijd genezen, stopten hun klok,
Het was de passie die uit een ster opkwam.
Stil hun dorst, vangen het verlangen,
Op een zee van licht, de blauwe lucht,
Zullen stralen in hun ogen
Omhuld in de passie!
Op een koude dag, in een wintermaand nam ze een schip,
Terwijl de man haar zocht, bang, bewaarde hij haar in zijn gedachten,
En daar wachtte ze, niet wetende wat er zou gebeuren.
Stil hun dorst, vangen het verlangen,
Op een zee van licht, de blauwe lucht,
Zullen stralen in hun ogen
Omhuld in de passie!
De lucht tekent de ogen verborgen in bries en kleur,
Een gevleugeld engel wijst de weg naar haar hart,
Nooit meer hebben ze gehuild!
Stil hun dorst, vangen het verlangen,
Op een zee van licht, de blauwe lucht,
Zullen stralen in hun ogen
Omhuld in de passie!
Stil hun dorst, vangen het verlangen,
Op een zee van licht, de blauwe lucht,
Zullen stralen in hun ogen
Omhuld in de passie!