La Espada Del Recelo

De nacht is de schemering van de waanzin.
De maan komt op, de maat wordt gevangen.
Het is de censuur van al het kwaad
Dat zich op een gebruikelijke manier aandient.

We zijn met vier, we zijn met acht, we zijn één.
De ziel wordt onkwetsbaar voor tegenspoed.
Verdoofd, bestemming naar San Martín
Ik ben gefascineerd, hangend aan mijn elixir.

Wetende, altijd, dat mijn rug
Nooit de grond zal kennen.
Want oplettend met het zwaard van wantrouwen
Zal ik mijn mensen hebben die mijn angsten overwinnen.

Op de drempel van een aanstaande feestvreugde
De inhoud negerend, maar niet de verpakking.
Een duif van extreme onderwerping
Besluit mijn uitbarsting een halt toe te roepen.

Slachtoffer van het meest pathetische narcisme
Kom ik terug naar de buurt met de trouw van een goede vriend
Om mijn woede te doden met een patatje
(Raffo is altijd daar om me te troosten.)

Wetende, altijd, dat mijn rug
Nooit de grond zal kennen.
Want oplettend met het zwaard van wantrouwen
Zal ik mijn mensen hebben die mijn angsten overwinnen.

Een vriendelijke kok, die jongen
Die ons in zijn waanzin heeft meegenomen.
Het geweten gaat slapen
Nu beslist een gek voor mij.

Zo'n grap zonder betekenis,
Kan niet ruiken naar meer dan een conflictueuze uitspraak.
Verrek, voor even de vriendschap
Ik accepteer zo'n vijandigheid niet.

Ik ga naar bed, ziek van woede
Woede die ik de volgende dag zal vergeten.
Een gelach tegelijk zal op het podium zetten
Die prachtige en bizarre episode.