Sebastián

In elke buurt is er, minstens, een gek.
De onze heette "Sebastián".
Hij waste auto’s en deed van alles wat,
Om zijn brood te verdienen.
"Sebastián" had een denkbeeldige vriendin,
En met haar discussieerde hij eindeloos.
Hij bond een cape van lappen om zijn nek
En rennend door de straten hoorden we hem schreeuwen:
"Sebastián, als je me wilt veroveren,
Zijn alleen de sterren genoeg;
Alleen de sterren zijn genoeg."

In elke gek schuilt, minstens, een droom.
Gekend worden was het ideaal van "Sebastián".
Met papier, blik, karton en veel inzet
Begon hij aan zijn plan.

Voor de liefde hallucinerend, onverbiddelijk,
Creëerde hij het grootste ruimteschip,
Om met zijn vriendin te vertrekken,
"Van onze kutbuurt naar de sterrenhemel."
In elke droom schuilt, minstens, een drama,
En in angsten raakte "Sebastián" verstrikt.
Op een nacht, terwijl hij met de lucht sprak,
Zag hij een licht over de horizon flitsen.
Blij schreeuwde hij, - "wacht op me" -
En ik zag hem rennen, zich in de zee storten,
Proberend die flits terug te krijgen,
Want "alleen de sterren zijn genoeg;
Alleen de sterren zijn genoeg!"

Op het vuile zand van het marktstrand
Ligt een huls die lijkt op een projectiel.

Van zijn vleugels hangt een cape van lappen;
Van zijn schaduw, een eindeloze eenzaamheid.
Zijn denkbeeldige vriendin wacht nog steeds op hem.
's Nachts houdt ze wacht, voor de zee.
Niemand zal haar veroveren.
Aan geen andere illusie zal ze zich overgeven,
Trouw aan de gek die haar de eeuwigheid gaf,
Want alleen de sterren zijn genoeg.
Alleen de sterren zijn genoeg:
Alleen de sterren zijn genoeg!