Le Coeur de Ma Vie

Het is de taal die door de straten van de stad rent,
Als een liefdeslied met een onhandig refrein.
Ze is trots en rebels en verwondt zichzelf vaak,
Op de muren van wolkenkrabbers, tegen de zilveren torens.

Ze is niet altijd mooi, ze wordt een beetje mishandeld,
Het is niet altijd makkelijk om alleen te zijn in het midden
Van een immens continent waar ze het spel bepalen,
Waar ze de dans leiden, waar ze zo talrijk zijn.

Ze is niet altijd mooi, maar levend, ze vecht,
In trouwe herinnering aan onze pijn, aan onze stemmen,
Aan onze lachbuien en ook aan onze woede,
Het is de taal van mijn hart en het hart van mijn leven.

Het is een taal van Frankrijk met Amerikaanse accenten,
Ze doorbreekt de stilte met grote muzikale klappen.
Het is de taal van mijn hart en het hart van mijn leven,
Dat ze nooit sterft, dat we haar nooit vergeten.

Je moet, om haar te verdedigen, haar zo goed mogelijk spreken,
Je moet haar laten horen, je moet haar een beetje schudden.
Je moet haar laten houden door de mensen om ons heen,
Die zich bedreigd voelen door ons rechtop staan.

Je moet haar laten houden door mensen van overal,
Die bij ons komen om een smaak van vrijheid te vinden.
Ze heeft de woorden die nodig zijn om het land te benoemen,
Zodat we erover praten terwijl we het luid zingen.

Het is een taal van Frankrijk met Amerikaanse accenten,
Ze doorbreekt de stilte met grote muzikale klappen.
Het is de taal van mijn hart en het hart van mijn leven,
Dat ze nooit sterft, dat we haar nooit vergeten.