La Muerte Del Rucio Moro

Caramba vriend
Mijn dagen zijn verduisterd
Mijn vreugde steeg op
Toen ik het het minst verwachtte
Treurige morgen
Voelde ik een schat verliezen
Mijn paard rucio moro
Waar ik altijd mee reed

Ze vonden hem in de wei
In de wei
Met zijn nek gebroken
Het lijkt alsof een bliksemflits
Hem omver heeft gegooid

Wie had zich kunnen voorstellen
Dat mijn paardje
Iets slechts te wachten stond
Om mijn leven af te nemen
En mijn ziel in rouw te laten

Ik vertrok meteen
Toen ik het nieuws hoorde
De stal zag er
Een beetje eenzaam uit
Ik kwam op de plek aan
Waar mijn paard lag
De sporen van de bliksem
Tussen vier palmbomen

Maar aan de oever van de rivier
Met andere dieren
Was de merrie Zaina
Die rondliep en hinnikte
Heel wanhopig

Arm mijn rucio
Knielend
Met zijn hoofd vast
Toen ik zijn ogen wilde sluiten
Stroomden de tranen uit zijn ogen

De bries waaide
En deed herinneringen ontwaken
Terwijl een witte reiger
In de greppel keek
Een carrao zong
Op een tak van een struik
En een treurige paraulata
Stilte bracht in de vlakte

In het zand van de rivier
Liet mijn rucio moro
Zijn sporen achter
Toen hij met zijn merrie
Op het strand ging spelen

De touw van mijn genegenheid
Van mijn genegenheid
Verscheen gebroken
Door een paar rukken
Van het lot in zijn spel

Vaarwel vriend
Het kwam uit mijn hart
Ik voelde grote desolatie
Toen ik hem de rug toekeerde
Een grote leegte
Waar zijn lichaam paste
En bovenop de beetje aarde
Mijn hoed van guama haar

Zodat de ochtenddauw
Paard rucio
Mijn gebed bevochtigt
En de dageraad van de tijd
Hem zijn vroege genade geeft
Dat de vogeltjes
Die van de bergen komen
Hem serenades brengen
Zodat zijn zwarte pad
In een heldere overwinning verandert

De avond viel
Omringd door kleuren
Hoeveel manen, hoeveel zonnen
Voorspelden mijn nostalgie
De Jilguero vertrok
Die mijn vreugde verkondigde
Deel van mijn leven
Stukje van mijn kindertijd

Cherubijn van mijn verlangens
Van mijn verlangens
Dichtbij mijn afstand
Hoe graag zou ik willen ontnemen
De geur van de mastranto

Me omarmen in de wanhoop
Van die ster
Die flikkert en breekt
Degene die langzaam sterft
Vormgegeven aan mijn hoop

Paard rucio
Je bent uit de stal gekomen
Veranderd in een storm

Je vloog de deur uit
Je dacht nooit
Dat de dood je op de hielen zat
Schuldig, jouw pech
Die je in de val leidde

Tussen doeken van herinnering
Mijn paard
Blijft inert achter
Voor al je vrienden
Een bron van verlangen

Vandaag is jouw bestemming een bongo
Verloren bongo
Met een peddel en een hefboom
Strandend en verlaten
In de uithoeken van Arauca

Zadel en halster
Vragen zich met pijn af
Waarom het verraderlijke lot
Zijn verblijf niet zou veranderen
De omheining
Die hem veel steunde
Zei ook treurig
Dat de manga in rouw is

Van de arena tot de stop
Hoort men een gemompel
Tussen afgebroken woorden
En de meisjes delen
Gouden linten in de regen

Met de zomermiddag
Daar in de bergen
Hoort men de cicade zingen
En een nostalgisch gevoel
Wordt door de wind meegenomen op zijn vleugels

Vers water
Biedt de jagüey aan
Terwijl daar in de caney
Mijn campechana op me wacht
Een trotse schreeuw
Van een soeverein gevoel
Je gaat niet dood
Zolang er sábanas zijn

Van een oostelijke hoek
In Venezuela
Door de staat Monagas
Tot het onstuimige Meta
In de Colombiaanse landen

Stijgend in de Orinoco
De Apure rivier
Casanare en Vichada
Om oud te worden
In de Araucaanse golven