Todos somos capitanes

Toen ik niet wist naar welke haven ik moest gaan
was elke wind die waaide nooit in mijn voordeel.
Als de zee kalm is,
zijn we allemaal kapiteins, maar als ze opsteekt,
pakt niemand het roer vast,
maar als ze opsteekt
pakt niemand het roer vast.
Mijn borg voor verdriet heb ik betaald
lang geleden, ik heb geen zin meer
om voor de rede te vechten,
ik hef het glas op de helderheid die me gegeven wordt
door de jaren en al die teleurstellingen.
Op de diepste plek van de slechtste wegen
tussen nergens en de vergetelheid,
was ik dat gewonde dier dat zich hechtte
aan de scheuren en zijn huid repareerde.
Oh, oh, oh..
Mijn reserves van vertrouwen,
houd ik ergens,
jammer dat ik niet meer weet waar ik ze heb gelaten.
Drie ringen heb ik om mijn nek hangen,
hang ze maar op als het daarom gaat,
want voor niemand huil ik meer.
Ik maakte wat ik het meest hield tot een treurig molenaar.
En de botten van deze arme zondaar zijn afgedrukt,
gebrek aan geloof en atheïst verdient meer de hel in te gaan
dan een huis in de hemel, de ervaring,
het verdriet, begrijpen doet de ziel pijn,
en hoezeer ik ook probeer te ontsnappen
ontsnap ik niet aan deze huid
die mijn bloed op de juiste temperatuur houdt,
maar het helpt niet tegen zoveel domheid
we zijn allemaal kapiteins, we zijn allemaal kapiteins..
Drie ringen heb ik om mijn nek hangen
hang ze maar op als het daarom gaat,
want voor niemand huil ik meer..
Oh, oh, oh..