Balas Perdidas
Revolver
Verloren Kogels
Als zelfs de zon zijn vlekken heeft,
dit is waarom jij en ik niet?
Wat maakt ons
groter en sterker dan de zon?
Verlaten land, verbrande aarde,
bruggen zonder iets om over te steken,
kamers die zweten met stukjes
van een leven dat samen is geweven.
En hoewel het tot in mijn ziel brandt,
lieg tegen me tot het knapt.
Geef me leugens die smaken naar de hemel,
verkleed in de mooiste vermomming.
(Refrein)
Merken die de tijd op je huid achterlaat,
sporen die de zee niet uitwist.
Verloren kogels, flarden van geloof,
poeder die niet ontploft.
Zeg me dat ik je voedsel ben,
zeg me dat ik het noorden en je licht ben.
Roep mijn naam en ik beloof
dat ik daar zal zijn.
Als mijn leven uit lapjes bestaat,
als het een schip is zonder kiel of roer,
weet dat water de essentie is,
en de aarde, de moeder,
maar samen vormen ze de verraderlijke klei.
En hoewel het tot in mijn ziel brandt,
lieg tegen me tot het knapt.
Geef me leugens die smaken naar de hemel,
verkleed in de mooiste vermomming.
(Refrein)
En hoewel de stilte me bang maakt
(begin van elk einde),
lieg tegen me met die verborgen kus
in de plooien van een mooie vermomming.
(Refrein)
