Nostalgia de Otoño (part. De La Rose)

Het is al herfst en de wolken komen al tevoorschijn
Een perfecte sfeer alleen om je te fucken
Maar je liet me alleen, nu blijft alleen de verbeelding over
Tussen de storm, en onze ogen kunnen elkaar niet vinden

Ik mis je, ik raak mezelf aan bij weinig licht
Jij kwam altijd, ik zag je geest
Van jouw herinnering, leef ik in slavernij
En het verpest mijn gezondheid
Die nacht van de begrafenis is nu mijn kist

Denken of ik je moet bellen
Ik moet me met jouw stem aanraken
Ik zweer het je, ik ga je niet lastigvallen, het is maar een moment

Sinds september, op zoek naar mei regen
Ik heb die kick niet meer om als een bliksem in te slaan
Eens had ik je, nu worstel ik met jouw afwezigheid
Met anderen, stopt het als ik aan jou denk

Het zweet dat we deelden was een oceaan
Zeg niet dat je me mist, kom op, bewijs het
Wat je met mij voelde was geen friendzone
Ik denk niet dat het een goed idee is om elkaar te zien, nee

Je geur achtervolgt me nog op mijn huid
Ik voel je dichtbij, ik heb de telefoon niet nodig
Om je te neuken, daarvoor moet Alzheimer me overkomen
De schuldgevoelens exploderen, Oppenheimer

Naakt, jou zoekend in de lakens
Ik kan niet stoppen met denken aan wanneer jij la-la-la voor me deed
Daar beneden, een regenbui die niet eindigt
Dat was geen spel, maar met jouw vingers speelde ik

Van Morro tot Cabo
Dat rode daar beneden, dat droegen we
Onverzadigbaar zoals wij, ik geloof niet dat er anderen zijn
Ga niet weg (nee)

Ik mis je, ik raak mezelf aan bij weinig licht (bij weinig licht, ah-ah)
Jij kwam altijd, ik zag je geest
Van jouw herinnering, leef ik in slavernij (van jouw herinnering)
En het verpest mijn gezondheid (het verpest al)
Die nacht van de begrafenis (van de begrafenis), nu, schat, is mijn kist (nu is mijn kist, oh)

Denken of ik je moet bellen
Ik moet me met jouw stem aanraken
Ik zweer het je, ik ga je niet lastigvallen, het is maar een moment