Jamming sin fronteras

[Canserbero]
Ja, ja!
Goedemorgen! Laat me even de show stelen, ik wil je niet ongemakkelijk maken, ik breng alleen een vers en conga.
Laten we de energie erin houden, zodat de slaap ons niet overvalt, het is weer een mooie dag om je dromen waar te maken.
Dat alles goed gaat, dat je altijd de weg vindt, dat je niet zonder koffie, brood en geloof in je plan komt te zitten.
Dat alles opgelost wordt, mevrouw met het mooie haar, dat de rest ook goedkomt, kom op vriend, laat je hoofd omhoog!
Aguaje, laat je niet ontmoedigen, het komt goed, meneer de incassant, die munt viel uit je portemonnee.
Een zitplaats voor de zwangere vrouw, dat er niets met haar gebeurt, ik stap al uit bij de volgende halte, voor niets!
Ik accepteer wat je me biedt, van eerlijke kritiek tot een glimlach die je niets kost!
Het kost je niets, ja, ja!
Het kost je niets.

[Mcklopedia]
Eh, eh!
Ik wil alleen dat de piano spreekt, dat mijn stem het op een eerlijke manier begeleidt in deze
Heldendaad die een onrustige jeugd verbindt, vijfde, huis, buurt, motoren, fietsen.
Vrachtwagens, metro's, pleinen, boulevards, cafés en ook busjes, ze worden wakker met het ontbijt.
Sommigen gaan naar bed zonder het avondeten van de vorige nacht, en wie zich stoort aan onverschilligheid is de ergste ziekte.
Die ons infecteert als de ziel dood is en de hebzucht hongerig, wie telt de zorgen van een leeg hart?
Als die van jou gewond is, verzeker ik je dat ik het met de mijne genees, maar ik wil dat je duidelijk hebt dat de motor van wat ik schrijf
Jouw warme omhelzing is als ik het koud heb, niet alles is verloren, een broer van mij leerde me dat.
Hij herhaalt het duizend keer, herinnerend wat verloren is gegaan, in de erfenis die de Latijnse broeders hebben ontvangen.
Maar ik geloof dat we het kunnen veranderen omdat we leven.

[Rapsusklei]
Ik schrijf je vanuit de diepte van de vuurtoren die het vuur richt,
Zoals de zieke van het blad die in zinnen informeert die het einde bevestigen.
Die aan de rand van de hemel wandelt zoals de top en die beweert de dichter te zijn die de fon niet uit het oog verliest.
Het was een mulicia, een expert op de koord, ik ben trouw en loyaal aan de tekst die ik huil en de paradox is
Dat ik al een tijd doodga op een blad, dat ik leef op een duin en dat ik een rode maan bewonder.
Zeg me? Hoe vul je een leeg hart, hoe leeg je een ziel die pijn heeft door zoveel kou?
Waar zijn die mooie momenten gebleven, waarom worden er geen mooie verhalen meer beleefd?

Laat de maan glimlachen met haar pijn aan de zijkant
En laat de sterren ons leiden op de weg van de diepte van het weiland tussen piano's.
Woorden gehypnotiseerd in de vuurtoren van Alexandrië van de verlaten muzikant, ik leef!