Sei Lá Mangueira

Zo van hooguit lijkt het
Meer op een hemel op de grond
Weet ik veel
In Mangueira verspreidt de poëzie zich als een zee
En de schoonheid van de plek, om te begrijpen
Moet je vinden
Dat het leven niet alleen is wat je ziet
Het is iets meer
Wat de ogen niet kunnen waarnemen
En de handen niet durven aanraken
En de voeten weigeren te stappen
Weet ik veel, ik weet het niet
Weet ik veel, ik weet het niet

Ik weet niet of al die schoonheid waarover ik spreek
Alleen maar uit mijn hart komt
In Mangueira de poëzie
In een constante op en neer
Loopt blootsvoets en leert ons
Een nieuwe manier van leven
Van dromen, van denken, van lijden
Weet ik veel, ik weet het niet, weet ik veel niet
Mangueira is zo groot
Dat het geen uitleg kan hebben