Trubbel

Nu bloeien de velden van de zomerbloemen
Nu zoemen de bijen en zingen de vogels overal
Nu strijkt de wind door de hoge takken van de bomen
Maar in mijn tuin is het dor, donker en koud
Hier is het rommelig en overwoekerd, lelijk en schraal
En net zo hopeloos saai en grijs als in mijn borst
Buiten ruikt het naar alle geuren van de zomer
Daar is het zomer, maar hierbinnen is het herfst

Ik leefde gelukkig hier met jou en mijn katten
Een leven in zonden en zonder zorgen om verlossing
Verzoend met mijn karakter, want ik heb nooit
In staat geweest om nee te zeggen tegen iets dan ook
En nooit mezelf iets ontzegd, wat dan ook
En leefde het leven tot ik op een dag gebroken werd
Het begon met dat je me bedroog met een ander
Iemand die je zei veel mooier te zijn dan ik

Onze ruzie duurde weken, de schreeuwen mengden zich met het huilen
En ik werd grondig vergeleken met je mooie vriend
Totdat je bekende dat hij je op de boot had gezet
Toen werd het doodstil hier in de tuin weer
Vanaf dat moment was die man dubbel gehaat
Hij had met jou gespeeld, met ons een klein beetje
En ik, ik voelde dat ook ik werd afgewezen
Ik wilde vechten en ging tegen mijn levensnederlaag in

Ik had de hamer klaar onder mijn jasje
Toen hij naar buiten kwam in een zijden sjaal en zei: "goedendag!"
"Kom binnen en ga zitten, dan kunnen we praten"
Ik stamelde alleen, nu weet ik niet meer wat
En ik werd uitgenodigd voor cognac en sigaren
En kon me niet brengen om nee te zeggen
En toen we afscheid namen waren we beste vrienden
En nam ik dingen mee die jij vergeten was naar jou

Ik loop rond in mijn Pompeii, tussen de ruïnes
Ik loop rond in de resten van ons leven
Maar je moet me nooit prikken over centen
En je moet nooit een ander tijdverdrijf worden
Nee, voor het oude zullen we mooie kransen binden
En ons leven en mijn katten nemen zoals ze zijn
En ondanks alle tekortkomingen in de liefde en de scheuren
Zal ik jou liefhebben tot het einde van mijn dagen, jou heb ik lief