Son Oscuro

Dikke wind
waait in je gezicht
het leven raast,
steen die rolt,
en jij in je magische rust.

Heftige spiegel,
mijn zang spreekt je aan,
het bereikt je oever,
en in je stiltes
word je bleek van schrik.

Wanneer mijn ziel zich samenknijpt
verlangt ze naar palmen en mameyvlees
en ontroerd springt ze in haar wortels
en stort een kom koffie in het water.

Ik wilde mijn ziel verbergen,
ik wilde mijn ziel verbergen
maar je ziet het.
Nu is er geen mysterie meer,
nu is het mysterie
weg.
Ik wilde mijn ziel verbergen
maar je ziet het.
Geen mysterie meer,
het mysterie
is weg.
Ik wilde mijn ziel verbergen
maar je ziet het.
en waar ik twee zei
is het niet één, maar drie.

Slechte uitvinding
die je bindt,
opent zijn graf,
komt en gaat zitten,
als een ongeldige schuld.

Oude accent
van het woord,
het universum van wat ik voel,
maakt een tragische grimlach.

Tweede vaderland de nacht
sluit met een gouden sluiting die droom,
legde zijn duisternis in het woord
maar toch, verlicht het wat is.