Clara

Wat mooi was het om jullie te zien lopen
Een ziel alleen, verdeeld in twee
De oever van die zee betoverde hen
Alles om hen heen bleef stil staan

Mooi was het leven dat ze leidden
Het geluk gaf hen geen zon
Vreemd is dat haar lach verlichtte
Tot de dag dat dat kwaad haar meenam

Hij blijft met haar foto in een hoek
En droomt ervan haar daarboven te vinden
Hij hoort een oude plaat fluisteren
Die zijn Clara hem ooit gaf

Hij gaat verder met zijn ingekorte leven
Zonder Clara was het leven kleurloos
Het beeld van hun gelukkigste momenten
Is tot nu toe nog steeds zijn drijfveer

Hij blijft met haar foto in een hoek
En droomt ervan haar daarboven te vinden
Hij hoort een oude plaat fluisteren
Die zijn Clara hem ooit gaf

Hij blijft met haar foto in een hoek
En droomt ervan haar daarboven te vinden
Hij hoort een oude plaat fluisteren
Die zijn Clara hem ooit gaf

Hij voelt haar
Hij hoort haar
Hij wacht op haar
En droomt

Hij blijft met haar foto in een hoek
En droomt ervan haar daarboven te vinden
Hij hoort een oude plaat fluisteren
Die zijn Clara hem ooit gaf

Hij houdt haar dicht bij zijn hart
Hij is blij dat hij haar nooit heeft moeten afscheid nemen
Maar hij loopt niet meer langs de oever
Omdat hij weet dat het mooi was tussen hen twee

Hij weet dat het mooi was tussen hen twee
Hij weet dat het mooi was.