Утро Полины
Nautilus Pompilius
De Ochtend van Polina
Polina's handen, als een vergeten lied onder een volhardende naald
Geluiden zijn lui en draaien, als stofdeeltjes, boven haar hoofd
Slaperige ogen wachten op degene die binnenkomt en licht in hen aansteekt
De ochtend van Polina duurt al honderd miljard jaar
En al die jaren hoor ik hoe haar borst beweegt
En door haar adem is het glas in de ramen beslagen
En ik heb geen spijt van het feit dat mijn pad zo eindeloos is
In haar kristallen slaapkamer is het altijd, altijd licht
Ik ken degenen die zullen wachten, en degenen die, zonder te wachten, zullen sterven
Maar met zowel de een als de ander is het even saai om te gaan
Ik hou van je omdat jouw wachten wacht
Op iets dat nooit zal kunnen gebeuren
Polina's vingers zijn als kaarsen in de kandelaren van de nachten
Polina's tranen zijn veranderd in een eindeloze stroom
In Polina's kamer aarzelt de dageraad op de drempel
De ochtend van Polina duurt al honderd miljard jaar
En al die jaren hoor ik hoe haar borst beweegt
En door haar adem is het glas in de ramen beslagen
En ik heb geen spijt van het feit dat mijn pad zo eindeloos is
In haar kristallen slaapkamer is het altijd, altijd licht
