HECHO M13RD4, Interludio

Als ze wisten wat ik deed, met mijn laarzen in de vlammen
Bijna altijd alleen, mijn tranen drogend in de schaduw
Huilend om de hoop van anderen die het nooit opmerken
Verhalen tellend, de huid testend met een gebroken ziel

Oh, mijn kinderen, als jullie het wisten
Dat ik alles zou geven wat ik heb, zodat jullie nooit lijden
Dat papa geen voorbeeld is, maar gewoon een man die de weg baant
Waar de dood al is gepasseerd en vredig op me wacht

Als ze wisten dat ik meer huil dan lach
Dat ik de wereld opvreet omdat ik me leeg voel
Dat ik een gekke maat heb die altijd bij me is
Broer van mijn ziel, kind van een andere baarmoeder

Als ze wisten dat de angst langzaam verdwijnt
Dat als ik de woorden in mijn handen heb, mijn vingers branden
Dat er geen man is geboren die mijn geloof verandert
En dat waar ze me niet goed behandelen, ik niet terugkeer of blijf

Ik heb een nederig hart zoals dat van mijn grootmoeder
Een stevige houding zoals die van mijn grootvader
Een eeuwige melancholie die niet getroost kan worden
En een eindeloze drang om in de hemel te leven

Want zoals bijna alles kwam ik uit het niets
Dat ik de pijn als een ballade in me draag
Dat ik geen bed of kussen heb omdat ik reis zonder paard of zwaard
Ik begreep dat woorden gewoon woorden zijn en me niet meer kwetsen

Ik geloof ook niemand, zo laten ze me niet bedriegen
Ik wil een huis met een meer in de bergen
Om de liefde van mijn leven te missen terwijl ik met een vreemde ben.