Nuevos Planes, Idénticas Estra

"Het lijkt erop dat het gaat regenen,
de lucht hier is warmer", zei een vrouw
met een vriendelijke uitstraling en een onmogelijke coupe
vanmorgen in de lift. Waarom zou iemand daar tegen me liegen?
Die onthulling hield me wakker.
Ik maakte een ambitieus plan, het bestond uit overleven.
En mijn stem was een magneet, zo trok ik aan,
wandelend door de Carrefour, een leger van honderd.
En we zullen elkaar ontmoeten op de luchthavens,
en in de warmte van een rookruimte waar geen lucht of licht binnenkomt
zullen we praten over het weer en misschien de regering,
en ons grootse plan schetsen, en de ene station zal de andere opvolgen.

Het lijkt erop dat ik gefaald heb,
mijn gezicht verscheen vandaag niet op televisie.
Maakt niet uit, ik, als goede westerling,
kan zwemmen als een vis, een vis in een zee van middelmatigheid.
Ik stond op het punt op te geven. Ze zeiden over mij:
"met wat er in jou zit, is het niet slecht als je morgen hier bent."
En op het bed van een vies ziekenhuis
blijf ik in mijn eentje schieten als Kevin Ayers
op een volle kachel, zo, zo vol,
dat ik, ik kan niet falen, ik ga niet falen.
En ik weet dat je niet meer in me wilt geloven;
niemand vertrouwt meer op nucleaire energie na Chernobyl.
Maar de lucht, nog zo zwart,
is onze lucht, is onze,
en ik heb een ambitieus plan, het bestaat uit overleven.

(Ik hou van je, en nee, ik heb niets gedaan
en ik weet dat ik nooit iets reëler en oprechter zal doen.
Ik hou van je, en ik heb een plan voor ons twee,
het bestaat uit overleven.)