Ni Estabas Ni Estarás

Toen ik niets was, niemand
Dit is voor degene die daar was, me omarmend
Wanneer de tijd verstrijkt en mijn naam slechts een herinnering is
Voor iedereen die ik op mijn pad tegenkwam en me warmte gaf
Je was er niet en je zult er niet zijn
Waar was jij toen de pijn zich in oker kleurde?
Toen die gefrustreerde leraar me mediocre noemde?
Toen ik zelfs voor een koffie moest lenen
In bohemien nachten en de dhc bracht symptomen van schizofrenie
Jij was daar niet, de honger in mijn zakken voelend
Elke ochtend bier en sigaretten, mijn enige genot

Toen ik schaduwen in de gang zag verschijnen
En ik slapeloos was, in discussie met mijn engel, mijn demon
En waar was jij in dat dilemma?
Als de pijn zich strategisch opstapelt bij ketenproblemen
Toen honderden gedichten de koorts van een zwakke jongen kalmeerden
Nu willen ze allemaal foto's met de beroemdheid
Je was daar niet, als ik viel, als ik me verwondde
Ik doodde mijn geloof toen mijn zus wegging
Toen ik op mijn bed lag en droomde dat ik wonderen deed met een microfoon (en niemand)
En niemand moedigde me aan om het te bereiken
Zeg me waar je was toen de angst me verstikte, toen elke gedachte misselijkheid veroorzaakte?
En elk porie van mijn huid trilde zonder iemand die me omarmde en zei
Rustig, alles komt goed
Jij was daar niet, je zag mijn treurige helft, noch mijn vergissingen

Je was geen muur tegen de klappen
Van minachting, vermoeidheid, vooroordelen
Vandaag beschermt alleen mijn opoffering me
In die pijn, in die kou
In die angst, die leegte
In die liefde toen ik een kind was
In dat vlammetje dat doofde
Dit is voor degene die zijn schouder als kussen bood
In die pijn, in die kou
In die angst, die leegte
In die wrok naar iets van mij
In die vriendschap die zich verwijderde
Dit is voor degene die er was en niets vroeg in ruil
Waar zal jij zijn als de toekomst zwart kleurt?
En ik huil als ik de overwinningen herinner die ik vandaag vier?
Geloof me, het is normaal dat ik niet groei als ze me God noemen
Wanneer mijn rap hen niet bevalt, zegt het me vaarwel
En zal ik alleen zijn, terugkijkend met een vermoeide blik
Tevreden en vervuld, wetende dat ik alles heb gegeven
Wanneer de lichten doven, het gordijn sluit
Wanneer ik slechts een andere gek in mijn woonkamer ben zonder inspiratie
Zul je daar niet zijn
Zul je geen balsem zijn voor de slechte smaak
Van mijn angst om oud te worden
Wanneer de spiegel elke rimpel in mijn blote gezicht schudt
En voor de twijfels, jouw tederheid
Nooit komt als hulp
Waar ben jij als iedereen me vergeet?
Wanneer ik niet kan geven wat ze vragen en ze zich omdraaien
Wanneer ik een eenzame man ben die om affectie smeekt
En het podium herinner als die perfecte plek
Zul je daar niet zijn in mijn zwakke uren
Ook niet deze bladeren

Ook niet deze roem die me doet blozen
Als de tijd me berooft van wie ik wil, hoop ik wakker te worden
En zeker de vlucht te maken als een adelaar
En je bent nooit aan mijn zijde geweest
Als ik gevangen was door mijn spoken uit het verleden
In die pijn, die wacht
Je was er niet en je zult er niet zijn
Toen ik geboren werd, noch wanneer ik sterf
Wanneer de pijn komt, en de kou komt
Wanneer de angst komt, de leegte komt
En de liefdesverdriet door mijn rivier stroomt
Wanneer het succes me de rug toekeert
Dit is voor degene die me zijn schouder als kussen biedt
Wanneer de pijn komt, en de kou komt
Wanneer de angst komt, de leegte komt
En ik de stilte van de menigte hoor
Wanneer de vergetelheid elke stap streelt
Dit is voor degene die er is en niets vraagt in ruil

Ze zeggen dat door woorden
De pijn tastbaarder wordt
Dat we het kunnen bekijken als een donkere creatuur
Hoe verder van ons
Hoe dichter we het voelen