Yalnızlık Senfonisi
Model
Symfonie van Eenzaamheid
Ik begrijp het, er is geen einde aan de eenzaamheid.
Elke dag zal het toenemen.
Was het altijd zo? Ik weet het niet...
Het leek wel alsof je als kind niet mocht huilen.
Iedereen raakt eraan gewend, gewend in de loop van de tijd,
Om gebroken en gekwetst te worden.
Want het is normaal om te vallen en weer op te staan,
Weer op te staan.
Mijn eenzaamheid heeft een hinderlaag gelegd op mijn wegen.
Pijn heeft zijn ogen op mij gericht, in de wacht.
Ik wacht, ik wacht, ik wacht...
Kom op, kom maar op, ik ben niet bang!
De wolken zijn zwaar.
Het heeft bijna geregend, het gaat ons raken.
Verlangen...
Jij en ik zijn alleen met jouw afwezigheid.
Eindelijk...
