Mi Propia Vida
Miranda!
Mijn Eigen Leven
Nu alles zo slecht gaat en de toekomst niet te zien is
Op een pad zo donker, zelfs in dromen stop ik niet
Voor één keer voel ik dat we vandaag echt samen zijn
In een capsule die reist op zijn eigen snelheid
En als we lachen is dat goed
(Laten we de ernst achter ons laten)
Als we in deze trein stappen
(Om te lachen en niet om te huilen)
Het lot wacht daar op me, maar het ontsnapt aan mij
Ik bereik het nooit
Deze route heeft geen einde, en daarin klinkt de stem
Van mijn rust
In de sterren zie ik verschillende vormen en ik weet al
Dat het tijdverdrijf wat oud is, maar ik stel het toch voor
Op het moment van reizen, is vervelen heel normaal
Maar iemand heeft altijd een spel of iets doms te vertellen
Ik denk dat niemand het echt weet
(Wat het geluk voor ons in petto heeft)
Ik denk dat iedereen voelt dat
(Om te lachen moet je weten hoe te huilen)
Het lot wacht daar op me, maar het ontsnapt aan mij
Ik bereik het nooit
Deze route heeft geen einde, en daarin klinkt de stem
Van mijn rust
Als ik je maar kon voelen
Als ik je maar kon horen zou ik kalm worden
Het moet de angst zijn die komt
Niet weten waar mijn eigen leven eindigt
Mijn eigen leven
Zou ik rusten tussen het geluid en de stilte van mijn dagen
Ik ga op zoek naar mijn toekomst
Alles wijst erop dat ik er een zal hebben
Het lot wacht daar op me, maar het ontsnapt aan mij
Ik bereik het nooit
Deze route heeft geen einde, en daarin klinkt de stem
Van mijn rust
Als ik je maar kon voelen
Als ik je maar kon horen zou ik kalm worden
Het moet de angst zijn die komt
Niet weten waar mijn eigen leven eindigt
